اتوبوس ۱۰ شب...

همه محاسبات به هم ریخته... فکر نمیکردم چنین اتفاقی بیافتد... بیرون تا حدی سرد است، دلم و ذهنم پر از هیاهوست... میدانم اینروزها هم خواهد گذشت... شاید روزهایی پر از خاطره باشد... اما گریه امشب مادر دلم را گرفت... شاید همین گریه کافی باشد تا قید استرالیا را با آنهمه دبدبه و کبکه اش بزنم... گریه های امشب مادر و من شاید بتواند تکلیف خیلی چیزها را مشخص کند... اینکه آنجا با آن همه دبدبه و کبکبه اش چقدر خوب است نمیدانم... اما این را میدانم که نمی ارزد بخاطرش دل مادر را دلتنگتر و نگرانتر کنم...

مهمترین معیاری که باید در نظر گرفت همین دل و احساس مادر است... مهم این نیست که استادش خوب است یا بد... مهم نیست که زبانش انگلیسی هست یا نه... مهم نیست مولتی کالچرال هست یا نه... مهم نیست چندرغازی پول بیشتر میدهد یا نه... مهم نیست که آیا دمایش اصلا زیر صفر میرسد یا نه... مهم این هست که درست است که در کنار مادر قرار نیست باشم اما آن حس نزدیک بودن را از او نگیرم... حالا پول گاز سوئد گران باشد مهم نیست... مگر در همان ایتالیا زمستان های بدون بخاری را چطور گذراندم؟

نمیتوانم ول کنم همه چیز را... تنها نیستم... این نامردی هست که یکهو حتی آن حس نزدیک بودن را از مادر بگیرم... حتی نامردیست به خودم... نامردیست به پدر... درست است که هرجا بروم دور از خانواده و کاشانه خواهم بود... درست هست که شاید سالی یکبار فرصت دیدار خانه و کاشانه را داشته باشم اما آن حس نزدیک بودن را نباید با تبر بر ریشه اش زد... طول کشید به این درک برسم... برای رسیدن به این درک هزینه دادم و شاید هزینه های هنگفتی هم خواهم داد... اما مهم این است که به این درک رسیدم...

بیخیال حرف های دیگران... بی خیال یوتیوب... بیخیال همه آن دبدبه ها و کبکبه ها... مهمترین معیار حس مادر است... حتی اگر بروی و دوباره زود برگردی، حتی اگر نشود که بروی... حس و حال مادر را فدای دوتا معیار کردن نامردیست...

حالا که دارم فکر میکنم، حتی حس و حال خودم هم با سوئد کمتر اذیت میشود... اگر سوئد زودتر از استرالیا ردیف میشد خوشحال بودم... اما حالا که اینجور نشده است، دل نگران است... اعصاب خورد... محاسبات به هم ریخته..‌. و تیربارهایی از حرفای دیگران که آنجا چنان است و چنین... این استرالیا از اول هم برایم مهم نبود و نقش زاپاس را داشت برایم... حالا که سبقت گرفته است نمیدانم چرا اینقدر برایم مهم شده است... شاید کلا باید ریسک کرد و این زاپاس را از روی میز برداشت...

درست است که هنوز تکلیف سوئد مشخص نیست... اما فکر کنم تا حدودی میتوانم تکلیف خودم را با خودم روشن کنم... شاید دیگر گزینه های روی میز به یک گزینه کاهش یابد... توکل به خدا که آن یک گزینه روی میز به سرانجام برسد...

توکل میکنم بخدا و ائمه اطهارش... همانهایی که مرا تا اینجا یاری کرده اند...