سفارت...

نوسان های این روزهای من شبیه به جاده ای صاف است که با سرعتی بالا در حرکت هستی و ندیده در دست اندازهایی می افتی که در هیچ کدام گیر نمی افتی و یک به یک همه را رد می کنی...

آن خبر خوشی که انتظارش را می کشیدم بلاخره فرا رسید ولی پایان کار نبود، نیست، همچنان ادامه دارد و نخواهد بود... این روزها بلونیا و یا حتی بیشتر از بلونیا، ترنتو شهرهایی هستند که نامشان بیشتر از شهر های دیگر در زبانم تکرار می شوند... این روزهای من با آهنگ نگاه سالار عقیلی هم گره خورده است... آهنگی که اندکی در هیاهوی این روزهای من مرا تسکین می دهد... هیاهوهایی که شاید برای اولین بار است در زندگی تجربه می شوند... ماجراجویی هایی که گاهی با استرس و اضطراب همراه هستند، گاهی با دلهره، گاهی با امیدواری و گاهی با اندکی ناامیدی...

اما امیدوارم... روزهای آینده بسیار پرنوسان تر خواهند شد... همین دست اندازهای جاده صاف این روزهای من، در روزهای آینده تعدادشان بیشتر خواهند شد... اما از همه این دست اندازهای همین جاده صاف عبور خواهم کرد...

توکل می کنم بر خدا و توسل می کنم بر ائمه اطهارش...